Przez Angelo di Fiume mój umysł zrobił mi znów psikusa. Zapach wyjęty z kategorii gourmand jak owoc z kompotu nie miał prawa mi się podobać, jednak znowu zadziałała wyobraźnia. Uczciwie uprzedzam, że w swoich skojarzeniach jestem "lekko" oderwana od rzeczywistości.
Po moim pierwszym spotkaniu z Angelo wiedziałam, że ten zapach skądś znam. Wiśnia - owszem, chyba każdy ją tu wyczuje. Nuty słodkie - jasna sprawa. Jakiś sandałowiec, wanilia, jakaś paczula. Tyle wyłapał mój nos. Ale było coś jeszcze, szukałam tego przez kilka kolejnych dni modląc się by to znaleźć zanim skończy się próbka. Olśnienie przyszło przypadkiem, gdy pałaszowałam czekoladkę Tiki-taki w niebieskiej folijce. Owe czekoladki wisiały kiedyś na sztucznej choince w moim rodzinnym domu. Kiedy rozgrzane lampki choinkowe stykały się ze sztucznymi gałązkami i sreberkiem, pachniała podgrzana czekoladka i gałązki, a ja tłumaczyłam wszystkim, że to światełka pachną.
Angelo di Fiume - tak pachną czekoladki w rozgrzanych sreberkach na choince.
Ed.: jednak nadal uważam, że rozgrzane lampki choinkowe pachną.
Harmonia nietypowych nut tworzy zaskakująco świeży zapach. Karambola kontrastuje z tradycyjną białą cytryną i szlachetnym drzewem różanym. Wybija się oryginalny charakter liści cedru, podkreślając intensywność nut estragonu oraz męskość szałwii muszkatołowej. Uwodzący zapach drzewa sykomory, otulający bursztyn oraz rześkie piżmo dostarczają głębokich i tajemniczych doznań.
